اولین نارکوزیس با کلروفرم توسط جیمز یانگ سیمپسون در 4 نوامبر 1847 بر روی خود انجام شد. این ماده شیمیایی برای اولین بار در سال 1831 تقریباً به طور همزمان در ایالات متحده توسط ساموئل گاتری و در فرانسه توسط یوژن سوبیران تولید شد.
دانش در مورد اثر مخدر کلروفرم به سرعت گسترش یافت، اما خیلی زود گزارش هایی از مرگ های ناگهانی افزایش یافت. اولین مورد مرگ، دختر 15 ساله ای به نام هانا گرینر بود که در 28 ژانویه 1848 درگذشت.
مخالفان و طرفداران کلروفرم عمدتاً با این سؤال که آیا این عوارض صرفاً به دلیل اختلال تنفسی است یا اینکه آیا کلروفرم دچار مشکل شده است، مخالف بودند. یک اثر خاص بر قلب بین سالهای 1864 و 1910 کمیسیون‌های متعددی در بریتانیا کلروفرم را مورد مطالعه قرار دادند، اما نتوانستند به هیچ نتیجه‌گیری واضحی برسند.
تنها در سال 1911 بود که لوی در آزمایشات روی حیوانات ثابت کرد که کلروفرم می تواند باعث فیبریلاسیون قلبی شود. محفوظات در مورد کلروفرم نتوانست محبوبیت فزاینده آن را متوقف کند. بین سالهای 1865 تا 1920، کلروفرم در 80 تا 95 درصد از داروهای مخدر که در بریتانیا و کشورهای آلمانی‌زبان انجام می‌شد، استفاده می‌شد.
با این حال، در آمریکا، اشتیاق کمتری برای نارکوز کلروفرم وجود داشت. در آلمان اولین بررسی جامع میزان مرگ و میر در حین بیهوشی توسط گورلت بین سالهای 1890 و 1897 انجام شد. در سال 1934، کیلیان تمام آمارهای گردآوری شده تا آن زمان را جمع آوری کرد و دریافت که احتمال ابتلا به عوارض کشنده تحت اتر بین 1: 14000 و 1 بود. : 28000، در حالی که تحت کلروفرم شانس بین 1:3000 و 1:6000 بود.
افزایش بیهوشی گاز با استفاده از اکسید نیتروژن، تجهیزات بهبود یافته برای تجویز داروهای بیهوشی و کشف هکسوباربیتال در سال 1932 منجر به کاهش تدریجی نارکوز کلروفرمی شد. در سال 1947، رالف واترز تلاش کرد تا کلروفرم را دوباره فعال کند، اما شکست خورد.
با این حال، احتمالاً در نتیجه این تلاش‌ها، خرید کلروفرم بیش از جاهای دیگر در نشریات آمریکایی نقش داشت. داستان استفاده بالینی از کلروفرم در سال 1976 با ویرایش دوم کتاب درسی وی جی کالینز به پایان رسید.
